32. Płacz

Naruto otworzył szeroko oczy a z ust nie wydał mu się żadny dźwięk. Nie! To nie może być prawda! To się nie stało!
- Czyli... ona umarła? - spytała z przerażeniem Tsunade.
- Tak, proszę pani. Ona odeszła... - szepneła cichutko lekarka.
- NIE! - wyrwał się okrzyk z gardła klasie. Tsunade nagle zrobiło się ciemno przed oczami.
- Siostro! Siostro! Proszę, odsuńcie się! - usłyszała jedynie i zemdlała. Obudziła się na krześle poklepywana po twarzy przez lekarkę. Pierwsze co zobaczyła to stojącą przy oknie i łkającą Hinatę, załamaną Ino, ryczącego Deidarę którego poklepywał Sasori który również płakał i Hidan. Konan zwineła się w kłębek i podrygiwała miarowo. Przy drzwiach stał Naruto odwrócony od niej. Złapał klamkę i wybiegł ze szpitala. Łzy mu ciekły po twarzy. Jedyna osoba mu tak bardzo bliska... Jego kochana Sakura... Umarła? Jak to możliwe? Przecież świat się nie skończył a powinien runąć w ciemność. Zobaczył bezludny most i duża wysokość od rzeki. Jak nie ma jej na tym świecie z nim, to będzie z nią na tamtym świecie... Podbiegł do balustrady i stanął na niej. Będą razem... Będą razem! Przypomniał sobie zapach jej skóry, dotyk delikatnych a zarazem niebezpiecznych rąk, miękkość ust, słodka woń jej włosów... Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Wystraczy tylko krok do przodu...
***
I jaka notka? Nie krzyczcie na razie mnie że ją zabiłam bo NIC nie jest pewne... Dodam kolejną notkę jak będą komentarze...